The Train..

God only gives you as much as you can handle! He feels I am a strong person, so He is giving me more than the usual amount. Anyway, as I said, I will bear and pass all His Trials. As I remember, I was late, and running to catch the train. Now, there are two trains….the local train. ( slow moving, making all stops), and the express train ( non stop ). I just boarded the one there, without even looking to see whether it was an express one or a local one. I would have preferred the local one,,, making all the stops, like enjoying my childhood, growing up happily, falling in love, getting married, my wife having children, and happily enjoying old age with my wife ! But , as it turned out, I climbed aboard the express train ( non stop) . As I looked out the window of the train, my Life was going by so fast, I even forgot I was even born. I looked around me, there was no one else. I checked the other sections, but still there was no one. I was alone in that train! At first, there was Anger, then it subsided to Acceptance,,,after that, I decided to make the best of the journey until it reached its final destination,,,, my Destiny. The lesson is …once there is Life, there is Death. We grieve,,,we never forget,,,,, but we have to learn to accept it, live with it, and move forward. ( God does move in mysterious ways!)……خدا فقط به اندازه توانایی شما می دهد! او احساس می کند من یک فرد قوی هستم ، بنابراین بیش از مقدار معمول به من می دهد. به هر حال ، همانطور که گفتم ، همه آزمایشات او را تحمل خواهم کرد. همانطور که به یاد دارم ، من دیر شده بودم ، و برای گرفتن قطار می دویدم. اکنون ، دو قطار وجود دارد …. قطار محلی. (حرکت آهسته ، ایجاد تمام ایستگاه ها) ، و قطار سریع (بدون توقف). من فقط سوار یکی از آنجا شدم ، بدون اینکه حتی به دنبال این باشم که یک اکسپرس باشد یا محلی. من ترجیح می دادم محلی را انجام دهم ، و همه توقف ها را انجام دهم ، مانند لذت بردن از کودکی ام ، بزرگ شدن با خوشبختی ، عاشق شدن ، ازدواج ، ازدواج بچه های همسرم و لذت بردن از پیری در کنار همسرم! اما ، همانطور که مشخص شد ، من سوار قطار سریع السیر شدم (بدون توقف). وقتی به پنجره قطار نگاه می کردم ، زندگی من خیلی سریع می گذشت ، حتی فراموش کردم حتی به دنیا آمده ام. به اطرافم نگاه کردم ، دیگری نبود. بخشهای دیگر را بررسی کردم ، اما هنوز کسی وجود نداشت. من در آن قطار تنها بودم! در ابتدا ، خشم وجود داشت ، سپس به مقبولیت فروکش کرد ، پس از آن ، من تصمیم گرفتم بهترین سفر را انجام دهم تا اینکه به مقصد نهایی خود برسد ، درس این است … یک بار زندگی وجود دارد ، مرگ نیز وجود دارد. ما غصه می خوریم ،،، هرگز فراموش نمی کنیم ،،،،، اما باید یاد بگیریم که آن را بپذیریم ، با آن زندگی کنیم و پیش برویم. (خدا به طرزی مرموز حرکت می کند!).