SORRY…AGAIN?!

The word ‘sorry’ is frequently uttered with genuine remorse, yet its significance is often diminished by those who use it insincerely. In our daily lives, we inevitably cause harm to others, whether physically or emotionally. We lash out without provocation, sometimes as a result of taking out our frustrations on those more vulnerable, depriving them of their belongings or innocence. Furthermore, our neglect can extend to our personal lives and relationships. Simply verbalizing apologies may provide temporary solace, but it does not rectify the harm inflicted. Saying ‘sorry’ should not be a means to absolve ourselves of responsibility. Instead, we should strive to make amends and change our behavior. Otherwise, we risk perpetuating cycles of hurt and apology. Rather than relying on hollow words, we should focus on genuine personal growth and self-improvement. By doing so, we may find the peace and closure we seek. It is essential to appreciate and cherish what we have, rather than taking things for granted. We should focus on the present and let go of past regrets, for it is the past that often instills fear in us. Will you consider abandoning the phrase ‘sorry’ and instead seek help when needed? کلمه «ببخشید» اغلب با پشیمانی واقعی بیان می‌شود، اما اهمیت آن اغلب توسط کسانی که آن را ریاکارانه به کار می‌برند، کاهش می‌یابد. در زندگی روزمره، ما ناگزیر به دیگران آسیب می‌رسانیم، چه از نظر جسمی و چه از نظر عاطفی. ما بدون هیچ دلیل خاصی، گاهی اوقات در نتیجه‌ی خالی کردن ناراحتی‌هایمان بر سر افراد آسیب‌پذیرتر، آنها را از دارایی‌ها یا معصومیتشان محروم می‌کنیم. علاوه بر این، غفلت ما می‌تواند به زندگی و روابط شخصی ما نیز گسترش یابد. عذرخواهی کلامی ساده ممکن است آرامش موقت ایجاد کند، اما آسیب وارده را جبران نمی‌کند. گفتن «ببخشید» نباید وسیله‌ای برای تبرئه‌ی خود از مسئولیت باشد. در عوض، باید برای جبران و تغییر رفتار خود تلاش کنیم. در غیر این صورت، خطر تداوم چرخه‌های آسیب و عذرخواهی را به جان می‌خریم. به جای تکیه بر کلمات توخالی، باید بر رشد شخصی واقعی و خودسازی تمرکز کنیم. با انجام این کار، ممکن است آرامش و آرامشی را که به دنبالش هستیم، پیدا کنیم. قدردانی و گرامی داشتن داشته‌هایمان ضروری است، نه اینکه چیزها را بدیهی بدانیم. ما باید روی زمان حال تمرکز کنیم و حسرت‌های گذشته را رها کنیم، زیرا این گذشته است که اغلب در ما ترس ایجاد می‌کند. آیا حاضرید عبارت «متاسفم» را کنار بگذارید و در صورت نیاز از دیگران کمک بگیرید؟